Po kilkuset latach istnienia pańszczyzny, austriackie władze Galicji zdecydowały się na zniesienie danin i obowiązków jakie chłopi zmuszeni byli wykonywać na rzecz miejscowego dworu i jego właściciela. Choć w rzeczywistości intencje nie były tak szlachetne jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka, to nie zmienia to faktu, że od 1848 r. większość naszych przodków odetchnęło z ulgą i przynajmniej formalnie mogło się już cieszyć swoją własną ziemią będącą podstawą ich egzystencji i sensem życia. Władze zaborcze doskonale zdawały sobie sprawę, że aktem tym zaskarbią sobie wdzięczność włościan jednocześnie wbijając kolejny klin między szlachtę, a chłopów co zdecydowanie utrudniało formowanie się świadomości narodowej i dążeń niepodległościowych. Wydarzeniu temu nadawano wyjątkowo uroczysty charakter, a ludność wiejska w geście wdzięczności często wznosiła krzyże i kapliczki dziękczynne. Mamy to szczęście, że w przypadku Białokrynicy, zachował się zarówno symboliczny akt zniesienia pańszczyzny, odczytywany w tamtym czasie we wsi, jak i wzniesiony w 50-tą rocznicę tego wydarzenia, pamiątkowy krzyż.